بهترین مربی ها ویژگی‌هایی را دارند که آنها را از سایر مربیان متمایز میکند. البته، ویژگی‌های یک مربی براساس حوزه فعالیتش و نوع ورزشی که در آن تخصص داردو باشگاه یا سالن ورزشی تخصصی که فعالیت میکند ، ممکن است متفاوت باشد. اما در کل، بعضی از ویژگی‌های یک مربی برتر عبارتند از:
تخصص و دانش فنی: بهترین مربیان، دارای تخصص و دانش عمیق در حوزه ورزشی خود هستند. آنها با تسلط بر تکنیک‌ها، استراتژی‌ها و قوانین بازی، به ورزشکاران خود کمک می‌کنند تا در سطح بالاتری به بهترین عملکرد خود برسند.
رهبری و مهارت‌های ارتباطی: مربیان برتر مهارت‌های رهبری و ارتباطی قوی دارند. آنها توانایی برقراری ارتباط مؤثر با ورزشکاران، تشویق و الهام‌بخشی به آنها را دارند و قادرند تیم‌ها و ورزشکاران را به بهترین عملکرد خود هدایت کنند.
نگرش مثبت و انگیزشی: بهترین مربیان توانایی ایجاد نگرش مثبت و انگیزشی در ورزشکاران خود را دارند. آنها به عنوان یک منبع الهام و پشتیبانی برای ورزشکاران عمل می‌کنند و با طراحی برنامه‌ها و تمرینات مناسب، باعث افزایش انگیزه و اعتماد به نفس ورزشکاران می‌شوند.
تجربه و شناخت: بهترین مربیان، تجربه کافی در زمینه ورزش و مربیگری دارند. آنها با سال‌ها تمرین و فعالیت در رشته مورد نظر، شناخت عمیقی در مورد نیازها و چالش‌های ورزشکاران دارند و این شناخت را در برنامه‌ها و روش‌های آموزشی خود به کار می‌برند.
تعهد و انضباط: بهترین مربیان تعهد قوی و انضباط فراوانی دارند. آنها به صورت مداوم و در طولانی مدت به تمرینات و آموزش ورزشکاران اهمیت می‌دهند و از آنها انتظار دارند که نیز به انضباط و تعهد خود پایبند باشند.
مربیگری کودکان و بزرگسالان دارای تفاوت‌های مهمی است. در ادامه به برخی از این تفاوت‌ها اشاره خواهم کرد:
رویکرد تربیتی: کودکان در دوره‌ای از رشد قرار دارند و نیاز به راهنمایی و پشتیبانی بیشتری دارند. بنابراین، مربیگری کودکان باید رویکردی سازنده و حمایت کننده داشته باشد. در مقابل، در مربیگری بزرگسالان، تمرکز بیشتری بر رشد شخصی و توانمندسازی ورزشکار است.
ارتباط و ارتباطات: کودکان اغلب در فرآیند یادگیری خود نیازمند ارتباط بیشتر هستند. مربی‌های کودکان باید بتوانند ارتباط موثر و مثبتی با کودکان برقرار کنند و از طریق ارتباطات واضح و قابل فهم، دستورالعمل‌ها و آموزش‌های خود را انتقال دهند. در مربیگری بزرگسالان، اغلب به تجربیات پیشین شخص و دانش و تخصص او توجه میشود، و ارتباطات بیشتر بر اساس تبادل دانش و اطلاعات میباشد.
روش‌های آموزشی: کودکان با استفاده از بازی‌ها، تحرک بدنی و فعالیت‌های جذاب و سرگرم‌کننده بهتر یاد می‌گیرند. مربیگری کودکان باید از روش‌های آموزشی تعاملی و بازی‌آموزشی استفاده کند. در مربیگری بزرگسالان، عملکردهای شخصیتی و تفکر استدلالی مهمتر هستند، بنابراین روش‌های آموزشی تجربی و تحلیلی بیشتر کاربرد دارد.
نیازهای خاص: کودکان نیازهای خاص و متفاوتی دارند که برای رشد سالم و گسترش صحیح آنها باید مراعات شود. مربیگری کودکان باید به این نیازها در زمینه‌هایی مانند تغذیه، استراحت، حمایت اجتماعی و احساس امنیت توجه کند. در مربیگری بزرگسالان، نیازهای فردی و سیستم بدنی بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند.
حساسیت به تغییرات: کودکان معمولاً حساس‌ترند و نیازمند پایداری و سازماندهی مناسب هستند. مربیگری کودکان باید بتواند به احترام و حفظ ثبات برای کودکان کمک کند و در عین حال، ایجاد فضایی پویا و آماده برای رشد و تغییر فراهم کند. در مقابل، در مربیگری بزرگسالان، انعطاف‌پذیری و تسلط بر تغییرات و شرایط متفاوت لازم است.
نحوه ارزیابی: در مربیگری کودکان، عموماً از روش‌های ارزیابی غیرمستقیم و بازخورد مثبت استفاده میشود. به جای تمرکز بر ارزیابی نتایج، مربیگری کودکان بیشتر بر تشویق و تقویت رفتارهای مثبت تمرکز دارد. در مربیگری بزرگسالان، عموما از روش‌های ارزیابی مستقیم و معیارهای قابل اندازه‌گیری استفاده میشود.
مسئولیت: در مربیگری کودکان، مسئولیت مربی برای حفظ امنیت و سلامت کودکان بسیار بالاست. مربیگری کودکان نیازمند توجه به جزئیات و نیازهای فردی هر کودک است. در مقابل، در مربیگری بزرگسالان، مربی معمولاً مسئولیت کامل بر روی خود عهده دارد و هر فرد به عنوان یک شخص بالغ و مسئول شناخته میشود.
نحوه دستور و راهنمایی: در مربیگری کودکان، استفاده از دستورالعمل‌های ساده و قابل فهم بسیار تاثیرگذار میباشد. کودکان به طور عمومی مستقیما و واضح به دستورات پاسخ می‌دهند. در مقابل، در مربیگری بزرگسالان، به جای دستور و راهنمایی مستقیم، ممکن است نیاز به توجیه هدف و منطق انجام کار باشد.
حواسپردازی: کودکان معمولاً دارای حواس بالا و تمایل به پرت شدن آن هستند. در مربیگری کودکان، توجه به محیط و توانایی حفظ تمرکز کودکان بسیار مهم است. مربیگری بزرگسالان مجموعا نیازمند حواسپردازی کمتر و تمرکز بالاتر به محتوا و فعالیت‌ها میباشد.
مسئولیت اخلاقی: در مربیگری کودکان، مربی مسئولیت بزرگتری در قبال شکل‌گیری اخلاق و ارزش‌های کودکان دارد. آنها به الگوهای مثبت و رفتارهای قابل تقلید نیاز دارند. در صورتیکه، در مربیگری بزرگسالان، فرد بزرگسال مسئولیت اخلاقی خود را بر عهده دارد و باید بر اساس ارزش‌ها و اصولی اخلاقی عمل کند.
مدیریت هیجانات: کودکان معمولاً هیجانات قوی‌تری دارند و ممکن است به سرعت از حالت آرامش خارج شوند. مربیگری کودکان نیازمند توانایی مدیریت هیجانات و ایجاد محیطی آرام و مطمئن برای آنها است. در مربیگری بزرگسالان، تمرکز بیشتری بر مدیریت استرس و انرژی بزرگسالان وجود دارد.
جنبه بازی: کودکان اغلب نیازمند فضاهای بازی و خلاقیت هستند. مربیگری کودکان نیازمند استفاده از روش‌های آموزشی بازی آموزشی و فعالیت‌های خلاقانه میباشد. در مربیگری بزرگسالان، فعالیت های ورزشی به صورت مستقیم و برنامه‌ریزی شده کمتر استفاده میشود.
این تفاوت‌ها تنها قسمتی از مواردی است که مربیگری کودکان را از مربیگری بزرگسالان متمایز میکند. همچنین، با توجه به سن و مراحل رشد مختلف کودکان، مربیگری آنها نیازمند دانش و آگاهی تخصصی در زمینه رشد کودکان میباشد.